در فرش دستباف اصیل ایرانی همواره از الیاف طبیعی در تار و پود فرش استفاده میشود. نخستین فرشهای ایرانی به دست عشایری بافته شد که روزهای متمادی بر روی زمینهای سخت در شرایط جوی بیرحم سفر میکردند تا مرتع بهتری را برای دامهای خود پیدا کنند. عشایر کوچنشین فرشهایی را برای گرم نگه داشتن خود و نرمتر کردن بستر خوابشان بافتند. مردمان عشایر به الیاف مصنوعی دسترسی نداشتند یا به دنبال جایگزینی برای الیاف طبیعی نبودند. عشایر در جستجوی موادی بودند که هم در دسترس باشد و هم گرم نگهشان دارد، و چه مادهای بهتر از پشم. عشایر برای به دست آوردن پشم کافی بود که از چادر خود بیرون بروند، پشم گوسفندان را بچینند و بریسند. الیاف مقاوم به دست آمده نرم بود و به راحتی میشد با آن کار کرد. به علاوه رنگ کردن نخ پشمی آسان بود و بافندگان میتوانستند فرشهایی رنگارنگ با طیف چشمنوازی از الگوهای رنگی مختلف بیافرینند.
اکثر فرشهای ایرانی چله نخ پنبه دارند. تار پنبهای بین تیرهای افقی کشیده میشود تا تنش ثابتی را بر تمام قالی اعمال کند. بافنده ابتدا گره را دور دو تار مجاور میزند. سپس گره را به سمت پایین میلغزاند و نخ اضافی را میبرد. ضخامت فرش به طول نخ باقیمانده روی فرش بستگی دارد.
یک دیدگاه